¿Tu qué sabes dos milleiros de horas,
dos séculos que fixeron falla
pra que os teus seos soporten agora a luz
nun equilibrio perfeito,
pra que iluminen esta milagrosa estancia?
¿E ise gran esforzo de infinitos instantes
pra pulir o marfil das túas coxas
e pra que a túa frente
poida ser coroada polas rosas?
Milleiros de días e de noites
pra que o seixo dos teus pes
seña case lenes alas.
Pra que a túa voz non pese no aire,
cántas ferramentas se teñen cegado.
Cántos silencios
pra que agora poidan as túas maos
cortar unha rosa na noite.
Cánto tempo ollando ó ceo i á terra,
cántas olladas perdidas
pra que agora
poidas bagoar docemente.
Luís Pimentel en Sombra do aire na herba
No hay comentarios:
Publicar un comentario