Euxenio Montes: "Good-bye, Galicia"

Na Galicia aínda hai lúa porque aínda non hai negros
-eu xa os vin en New Orleans violándoa en camisa-
no intre que na fogueira do jazz os antropófagos
a carne do silencio cocían coa súa risa.

Na Galicia aínda os melros baixan beber aos ollos
porque os klaxon non deixan en knock-out as esquiñas
máis xa en París as casas de seguros de viaxes
non pagan prima de pasaxe ás anduriñas.

A ría ao sol é rosa. Nela liban as gaitas
o mel das súas cántigas i a sede do roncón,
mais Deus ten contratado pra o xuicio derradeiro
unha banda de arcanxos con baixo e saxofón.

Galicia é inxenua, aínda, como un real de sardiñas
porque as olas en Moaña non ouviron de Freud,
mais tí i eu xa fumamos o Lucki Strike do Sena
i hai que darlle a Esculapio un chapeu de cow-boy.

E. Montes en Versos a tres cás o neto.

Luís Pimentel: "Eco"

CRARA VOZ de espello,

sen sangue nen roupa
cos teus seos fríos, coma o mirto,
mitade luz, mitade soma.
Nos teus cadrís duros
             a luz fría
de un marfil vivo traes.
Do fondal do misterio do bosco
             sais ispida,
cas maos valeiras,
sen alento nen ár.
Circia como un lago morto.
Crara voz entre follas.


Luís Pimentel: Sombra do aire na herba.

Álvaro Cunqueiro: "Noivado I"

CEGOÑAS XEOGRÁFICAS no meu noivado noivo.
Un tempo craro coma un illó de vidro.
Eu no meio de litoráis i avións platino
cidadán de correntes submariñas color morno.
A miña craraboia en brúxula silvestre:
un arbre polo Norde, Ourente feito
de moluscos, Sur de riveiras líquidas.
Eu, de noivado.
Nas mans arcos de vella,
vidreiras verde tenre e colgaduras finas.
Ni unha sombra nin faiados tímidos,
inocentes igoal a negros en domingo
o corazón no peito, risoños como esquíes.
Beilas ágoas lixeiras e sonos desprendidos
das cantigas máis novas. Sumando vals e faros.
Infuxível noivado estelar de cereixas,
amante de cristáis. Eu o teño.

Álvaro Cunqueiro en Poemas do sí e non.

Álvaro Cunqueiro: "Porto"

Sol:

     Cinco fiestras colgadas
     da mesma ialba rosa:
     vivas,
             intactas,
                          núas,
     con arelas de mans,
     coma espellos de mastros.

Sombra:
     Cinco fiestras colgadas
     da mesma ialba turba:
     quedas,
                chas,
                       duras,
     sen afáns de presencia,
     sen afáns de fuxida.

Sempre:
     Cinco fiestras: soio.

Álvaro Cunqueiro en Mar ao norde.

Fermín Bouza Brey: "Triadas no mar e na noite"

   MEU NAVÍO leva ao vento

no mastro eterno da noite
o treu do meu pensamento.
          Leda vai a nao
          na proa unha frol;
          a rosa albariña
          do meu corazón.

   Amiguiña, crara estrela,
dame a aguillada de un bico
para apurrar a gamela.
          Leda vai a nao, "et sic"

Por navegar ao desvío
varéi a miña chalana
no teu corazón-baixío.
          Leda vai a nao, "et sic"

Os agros van de ruada.
Vinde rúar polas ondas
levarés a herba mollada.
           Leda vai a nao, "et sic"

O faro de Corrubedo
co seu ollo largasío
ai amor, púxome medo.
            Leda vai a nao, "et sic"

Deitouse o mar, foise o vento
no mastro da noite albean
os liños do pensamento.
          Leda vai a nao,
          a bordo un amor;
          é granada a rosa
          do meu corazón.

Fermín Bouza Brey en Nao senlleira

Fermín Bouza-Brey: "Gándara"

   N-aquel biduído dos bidos louzanos
o páxaro Sol non pía seus raios,
          e morre de amor.

   N-aquel biduído dos lanzales bidos
o páxaro Sol non criba seus píos
          e morre de amor.

   Non criba seus ritmos, non pousa seus raios
e albean de frío os albres delgados
          e morren de amor.

   ¡Non ceiba seus raios, non tece seus fíos
e albres e mámoas albean de frío
          ca poldra que morde no mato cativo.

Fermín Bouza-Brey en Nao senlleira

Euxenio Montes: "Neve"

A  Antón Lousada, amador de Galicia coma ninguén.

.......Baixan puntas d'estrelas
Bican as corozas e deixan parches nos traxes
Dorm'a neve no colo do outeiro
Telón d'un cine crebándose nos ollos
Store cubrindo o hourizonte
As cuartillas choven pelotas de tennis
Qu'o chegar â terra non queren brincar
A neve chama nas portas c'os cotovelos
A terra é o despacho d'un poeta cuberto de
...........................................(cuartillas que choran)
Brinca o sol
A luz da carabiolas
Rin os piñeiros ensinando os dentes
Os espellos están crebados no chao
O azogue roubou dúas áas e fuxe a cabalo do lombo
................................. .............. (do arco da vella)

Euxenio MONTES, 1919

Manuel Luís Acuña: "Gris"

Nin branco nin preto. Eso.

Nuo. Orfo

Sin tremores de ríos nin badaladas de páxaros.

Sin ritmo de astros nin estraligos de noite medoñenta.

Sin oubeo de lobos, cando o vento galga por cómaros e crevadas.

Sin salaios de arbres, cando asolagan rosas nos remuiños do solpor.

Periférico.

Sin cerne nin miola.

Chairo.

Sin apertas de curvas nin adeuses de penedías.

Gris.

Manuel Luís Acuña

Manuel Luís Acuña: "Peto de ánimas"

Esfinxe.

Berce e cova de distanza.

Agulleiro de camiños

Dúbida pedrificada:

¡Si prá lúa, maina lúa,

o meu vieiro guiaras!

Rosa dos ventos.

Cimiterio das pegadas.

¡Ai, eco

si eu tamén multipricara!

Manuel Luís Acuña en Fírgoas

Manuel Luís Acuña: "Aldea"

No agro encorou o tempo

e só camiñan as nubes

Aldea sono

Aldea esquezo

No agro dormen luces.

Noite no corpo e na alma

Na alma e no corpo sures.

Fame.

Frío.

Fume.

No agro non comen beben

chicolate nin azucre.

Manuel Luís Acuña en Fírgoas

Luís Pimentel: "Inverno na miña vila"

Fino ceo de telaraña
           cinza de pérola.
Un galo canta,
           flama sobre a neve.
As murallas durmen,
           redondas e brandas.
Roto o resorte do pobo,
as voces caen en cabezales
           de nardos.
Horas sin ferro.
        Reló de fariña:
            neve.
Salirá a lúa,
como unha raxa de melón
fría e dulce.

Luís Pimentel en Sombra do aire na herba
               

Luís Pimentel: "A Rosalía"

Non convén chorar máis.
Ela chorou por todos e para sempre.
Calemos...
Eu véxote así:
crespós nas estrelas,
ollos abertos de nenos mortos cravados nas salas do pazo

Calemos...
Nos currunchos acendéronse os altares do silenzo;
choiva de frores de estameña nos tristes pasadelos.
Coa túa boca torta chamas a mortos
e náufragos dende a solaina,
antre a brétema, en serán infinda.

Delantal de camposanto e campás antre mar e brétema;
barco negro e morto no camiño;
pómulos marelos deformes pola door;
balcón endexamais aberto cheo de paxaros e follas secas;
seios exprimidos hasta a derradeira gota de luz;
maos antre mirto e lúa, debaixo da auga verde do estanque.

¿Qué fas na serán que está esmorecendo sempre
ou na noite que endexamais se rematará ?
Sin corpo, sin traxe, sin bruído,
coroa de somas, música de pianos enloitados...
(Chove sobor das rosas e da escalinata do pazo).

Luís Pimentel en Sombra de aire na herba

Amado Carballo: "Taberna"

Chove fóra. Nas pozas
aboia a luz do gas.
Na lameira da rúa
entérrase un cantar.

Mariñeiros de Amberes,
de Cork e Rotterdam...
O acordeón borracho
fala inglés, alemán...
..................

Na folla do coitelo
fuxe a luz cal no mar.

Amado Carballo en Proel