Ela era.
As súas mans nascían ao carón de cada cousa
e de cada frol.
Tremíase sempre a súa rotura
e a ela semellaban converxer os números e as estrelas.
O mencer atopaba os seus cabelos perdidos
e os seus ollos deitados nas súas propias marxes.
A noite sorprendíaa sempre entregada aos
seus mesteres máis antigos
acompasándose dun corazón novo e silencioso.
Era solícita e tempestuosa
e non se semellaba en ren á lúa.
Álvaro Cunqueiro en Poemas do si e non
No hay comentarios:
Publicar un comentario