Olga Novo: "crónica primeira"

 crónica primeira 

 

de cómo fun cuarto crecente 

e cheguei aquí descalza e enloureirada 

 

de cómo me fluín por demoras de corpos 

desvariada 

de cómo rotei envolta en fentos dos proscritos 

e de cómo a ocupación dos equinoccios. 

        de cómo medrei das carballeiras, 

de cómo fun capaz de tanta barcarola 

e de cómo concibín a revolución nos vosos ventres. 

 

e é que eu son á vida 

o que a lava ó volcán. 

 

(Olga Novo. Nós nus. Xerais: Vigo, 1997)

Enma Couceiro: "Somos de trapo no seu ventre disecado"

Vivimos nunha casa de mentira. 

Somos de trapo no seu ventre disecado, 

trapecistas 

ensaiando un futuro malabar. 

 

Respira e dilata túneles, 

cárcere rítmica de paredes e portas 

que doe atravesar como bocas desertas para o silencio. 

Paseamos en pixama 

tomando notas a todas horas 

coas mans cheas de tinta 

 

sen voz. 

 

(Emma Couceiro. Humidosas. Espiral Maior: A Coruña, 1997) 

María do Cebreiro: "Triunfal cursus honorum ou turbia traxectoria persoal"

Triunfal cursus honorum ou turbia traxectoria persoal 

pero xa nunca dante, nin centro do camiño, 

porque os que paseamos por aquí 

frecuentamos lugares pouco amenos, 

rexeitamos o mundo, o tempo foxe 

e collemos o día coas nosas mans baleiras. 

Somos menos felices que beatos e, desgraciadamente, 

bastante menos áureos que mediocres.

 

(María do Cebreiro, O estadio do espello. Xerais: Vigo, 1998)

Marta Dacosta: "Hoxe estou en silencio xogando co pasado"

Hoxe estou en silencio xogando co pasado, 

mentres vexo chegar andando a miña avó, 

que aínda é tan pequena como eu a recordo 

e segue alí no vello paseo Afonso XII. 

Eran cen escaleiras as que nos separaban, 

o mundo da cidade vencido de ruídos 

e a praciña de pedra en que aínda hai un pozo 

ou a casa pequena da indomable Manuela. 

Recupero a memoria de Pepa silenciada 

pola peste da gripe cando empezaba o século, 

e o misterio da vida en garrafas de barro 

e algodón por Gonzalo, que naceu a destempo. 

Recupero a friaxe e o sal do mar na noite 

e a chalana afogada na outra beira da ría, 

á miña nai tirando carbón desde a bufarda 

ou atada a unha silla de falar castellano. 

E eu sinto que son hoxe tantas que entón me foron, 

Saladina, Manueliña, Rosa ou tamén Pepa, 

e a mesma Teresa que nos fala incansable 

mentres o tempo vai rodando pola tarde. 

 

(Marta Dacosta, Setembro. Galaxia: Vigo, 1998)