OLGA NOVO: “Os líquidos íntimos”

 coa miña pel podes facer inxertos nas mazairas.

algunhas conservan estirados os nomes que gravei a navalladas

tódalas tardes ó volver da escola.

acostumada a tirar por un poema como por un bacerro cando se lle ven as patas,

cando xa non se está en idade de medrar

toda maduración require un desgarro de tendóns

entón é cando corren polo meu peito rabaños de cabras

que non se dirixen a ningunha parte,

sóbenme ás paredes desde as que te vexo,g

Arrancan coa lingua o pasto mentres te vas.

o tacto dos teus violíns faime chorar terriblemente.

e case non podo soportar que as túas mans me acariñen

como a la dos xerseis que me facía a miña nai cando era nena.

pero coa miña pel

coa miña pel podes facer enxertos nas mazairas.

Olga novo en Nos Nus (

Manuel Rivas: RED ROSE, PROUD ROSE, SAD ROSE

RED ROSE, PROUD. ROSE, SAD ROSE 

Coñecín algúns homes que levaron a bandeira vermella

cando era pecado e fermosa

como baga de acevro. 

Eu mesmo tiven unha nas mans,

unha bandeira vermella,

cando era pecado e fermosa

como o bico dunha cegoña.

Oín dicir que hai homes en Calcula e Soweto

que aínda levan bandeiras vermellas,

fermosas como camelias nos dentes.

Pero eu hoxe non quería falarvos 

da orgullosa, vermella e triste bandeira

que quentou as mans dos que estaban debaixo,

pecado e fermosa como lapa do carbón.

Só quería falar

da baga do acevro,

do bico da cegoña,

da camelia entre os dentes,

da lapa do carbón,

e da orgullosa, vermella e triste rosa de Yeats.

Costa da Morte Blues, 1995

Lois Pereiro: "Acróstico"

 

 

(«Eu son a morte...», dixo Oppenheimer, cando viu os efectos da bomba atómica que el contribuíra a crear. Lembrou a frase do Bagha-vad Gita: "Eu son a morte, a destructora de mundos». Isto é algo semellante.)

 Acróstico

Somentes

intentaba conseguir

deixar na terra

algo de min que me sobrevivise

sabendo que debería ter sabido

impedirme a min mesmo

descubrir que só fun un interludio

atroz entre dous muros de silencio

só puiden evitar vivindo á sombra

inocularlle para sempre a quen amaba

doses letais do amor que envelenaba

a súa alma cunha dor eterna

 

sustituíndo o desexo polo exilio

iniciei a viaxe sen retorno

deixándome levar sen resistencia

ao fondo dunha interna

aniquilación chea de nostalxia.

 

                        Novembro 94          

     

Poesía última de amor e enfermidade (1992-1995) 

 

Rompente: "Silabario da turbina"

 -SILABARIO DA TURBINA

(fragmento para proseguir)-

/resume do anterior publicaco, a xeito de balada 

baladí:

    "...e mañá moi cedo

    que a sirena chame traballo e revolta

    que os versos proclamen o silencio das 

                                                        explosións"/

turbina é máquina aparello e palabra

axuntados de suxestión moi mecánica

turbina pode ser vómito de letras escuras

producción rupestre e plástico do que falamos.

turbina é marabilla

(aínda gutemberg non nacera e turbina era trobeira)

 

turbina é comparanza

escupideria cóncava e putona de recibir

escritura

cinza despois do lume

turbina é palabra preciosa

resume da maquinaria que me escaralla (bis)

modo de producción dos nomes de nomes de

                                                    cousas-seica poemas

 

turbina é tráfico

caída

explosión do vómito de letras escuras

-STOP- ringleira de seres coma berce esnaquizada

 

turbina é mentira inventada

espello da fábrica dos versos con destino caligráfico

 

turbina é cousa non coñecida

-ver esbozo enciclopedia-

signo convencional

nome de muller

tu-tuah-tu-tuah que me escaralla (bis)