Álvaro Cunqueiro: No máis esvío cume...

No máis esvío cume, onde as fadas dos signos
ceiban os seus anceios nas tebras a vagar,
teño un rabaño de urces, que gardan vinte pinos,
vixías isolados cara á luz do luar.

E alí, ao carón, cinguida de aurifloridos toxos,
pretiño dunha fonte, bicada da espadana,
-Santa consagración dos meus vagos antoxos!
teño unha ermida branca no colo da montaña.

Xa fixen amizade coas aves de rapina,
e teño, por amada, unha aguia pequeniña,
que, nun voo a raiola do sol sabe cortar.

Véñenme as pegas, as comadres do cume;
e cando cae a neve eu acendo un gran lume,
e facemos fiada ao redor do meu lar...

Álvaro Cunqueiro en Outros poemas (incluídos na recompilación da súa poesía do 1933 ao 1981)