Álvaro Cunqueiro: 4

Meu amigo foi ruar
ai amor! noite descida.
A noiva tiña unha sombra
ai amor! color cantiga.

A noiva tiña un froleiro
ai amor! con vidros rotos,
pontes de ríos despertos
ai amor! nos seus fros soltos.

Meu amigo tiña un medo
ai amor! de aramios negros,
aramios de sangue pecho...
ai amor! e ar amarelo.

Qué medo vello brincando
ai amor! mans de ledicia.
Risas quebradas nos dedos
ai amor! noite dormían.

A fiestra tiña laranxas,
ai amor! qué medo tiña.
A noiva tiña unha fenda,
ai amor! qué fonte fría.

Qué noiva do meu amigo
ai amor! qué amor primeiro.
Choraban os varandais
ai amor! lonxe do leito.

Choraban os anxos verdes
ai amor! nas galerías.
Amabres lúas nouturnias,
ai amor! qué noiva tiña.

Meu amigo foi ruar
ai amor! noite perdía.
Os ollos cortados núos,
ai amor! qué romería!

Álvaro Cunqueiro en  Cantiga nova que se chama riveira