Álvaro Cunqueiro: Herba de aquí ou acolá

Todo pende en que un esteña morto
preguntando pola herba que nace derriba
coma por un novo corpo máis levián,
abaneado polo vento,
          -que trae e que leva a semente-.
Herba no monte ou nas rúas da cidade
-aquí podían ser os pés dos vagabundos
que un se soñara nus unha mañán de cedo-.

Canto vai da memoria á herba
por onde terreas pensativas azas
caladamente te recomezan. Ouh, abril,
ti liberdado dos vermes e dos ósos
dos ouvidos por onde estabas apegado
a aqueles outros pasaxeiros de traxe novo!
Cando chove aprendo a beber auga.
Por unha boca que non tiven, abrancuxados
fíos que zugan no terrón e medran:
foron precisos nubes e sol e un sacho
          -namentras te baleiras
esqueces os cantos ledos do verán e o melro
o pan e o lume e esa doce sorrisa
que todos tivemos unha vez pousada no peito-.

Todo pende en que un esteña morto
e queira volver ao val e á noite
esmola de home, pasteiro comunal
onde brancas ovellas alindadas por unha vella
pacen seguido sen erguer a cabeza
sen decatarse de onde vén a herba
que moen e remoen os dentes apertados.
Sen decatarse da resurrección da carne de Álvaro Cunqueiro,
un novo corpo limpo que soñaba co vento,
          -beira dun río, quizabes,
          ou nun alto-.

Álvaro Cunqueiro en Herba de aquí e acolá