Na enfermidade tan gastada das urxencias...
cambio de rexistro e asisto
-abraiada e esplendidamente absorta -
a esta vosa visita ós restos.
Que vísceras aínda quentes non lembran
acenos das vosas vidas,
que pistas atrasadas na memoria.
Acóchome tralas túas penas:
-Deixa madura-la soberbia.
Asisto asombrada ó teu desexo e
cedería o meu puñal pola túa furia.
En Tigres coma cabalos (1990)
Á TARDE CUN CAN E UN LIBRO
Á tarde, cun can e un livro
entreaberto
sento-me nun banco do xardin
e deteño-me a contemplar o transcorrer da vida.
Por oriente pasa unha anada de paxaros
que non identifico.
Hai unha luz desigual tapizando a paisaxe,
hai unha luz fráxil e cautelosa
de inverno.
O corazón escoite e, ás veces, insinua unha pregunta.
Hai un manto de calma abafando alaridos,
ocultando rostros desolados.
A vida é isto? Esta dor que avanza, perniciosa,
por canles subterráneas?
esta
mediocridade?
Á tarde, contemplo a falsa calma e agardo o delírio
mentres o can, o livro, a anada de paxaros,
un eco de tronada mui ao lonxe...
En De amor e desamor, 1984 (obra colectiva)
CELTA APOCALIPSE
Algún día
o lume irá casa a casa do home.
Non se lle dará tregua ao nemigo.
Os corpos incendiados do bosque
rolarán ata as portas da cidade,
siatiarana,
e a cidade terá morte lenta, por sede e dor de corazón.
As aves cumprirán tódolos agoiros:
levarán no peteiro os teus ollos, por exemplo.
A noite atreverase a falar
e ogallá eu está moi lonxe para entón.
As feras do zoo e do circo
cometerán crimes que vós inventáchedes,
pero farano sen hipocresía.
A nai balea devolverá aos náufragos
e nin Jonás terá un lugar no alento para contalo.
O camelo pasará polo ollo da agulla
e o reino dos ceos estalará
e será o fin.
Agardo que Deus cumpra a súa palabra
e sexa inmisericorde,
cando o lume chegue á casa do home.
En Mohicania (1986)
EDINBURGH EDINBURGH
O tren fura paisaxes coma un piollo
nos cabelos escuros
de Escocia escurecida
mentres veñen as mans
do abrente alleo
abrindo as portas daquel día de setembro
cruzando o Mar do Norde cara ás illas
chegando a un Edinburgh en sombra estraña
baixándome do tren coa mente aberta
¿Onde se deita a noite en Edinburgh?
¿á esquerda do castelo de carbón diamante
cun sol negro?
Catro teenagers punks
xaspeaban mil cores metalizadas
co meu ollo animal cravado neles
"No future Anarchy & destroy me"
because I love them since they're like you
dura pedra escocesa que me garda
da hipnose contaxiosa das Highlands
empapando a alma en frío
cervexa calvinista whisky ateo
Cruel máxica dura
especto dos meus soños agresivos
volverei por ser teu
na túa pel e na escuma do desexo.
(Poemas, 1981/1991)
1 Cando esperare é ser onda de río
que corre, e bule, e vai, e pasa e ruxe,
e, de pedriña en pedra, á tentas fuxe
e se desvive, ó cabo, fío á fío.
5 Cando esperare é ser, nun travesío,
roda vella que xa come a ferruxe,
sen treitoira nin eixe que a arrenpuxe,
ó vento, ó sol, á chuva, á neve, o frio.
Cando esperare é ser són de goteira
10 nunha casa sin lume, desgonzada,
e herbas tristes salindo da fumeira.
Cando esperare é ser aire queimada,
ala que se quebróu, terra valeira,
muíño que non moi, auga pasada...
En Lanza de soledá (1961)
¡Que ben, que a bomba ven co seu rebombio!
A bomba, ¡bong!, a bomba, bon amigo.
A bomba con aramios, con formigas,
con fornos pra asar meniños loiros.
A bomba ten lombrices, bombardinos,
vermes de luz, bombillas fluorescentes,
peixes de chumbo, vómitos, anémonas,
estrelas de plutonio plutocrático,
esterco de cobalto hidroxenado,
martelos ferraduras, matarratos.
A bomba, bong. A bomba, bon amigo.
Con átomos que estoupan en cadeia
e creban as cadeias que nos atan.
Os outos edificios.
Os outos funcionarios.
Os outos fiñanceiros.
Os outos ideais.
¡Todo será borralla radioaitiva!
as estúpidas nais que pairen fillos
polvo serán, mais polvo namorado.
Os estúpidos pais, as prostitutas,
as grandes damas da beneficencia,
magnates e mangantes, grandes cruces,
altezas, excelencias, eminencias,
cabaleiros cubertos, descubertos,
nada serán meu ben, si a bomba ven,
nada o amor, e nada a morte morta
con bendiciós e plenas indulxencias.
¡Qué ben, que a bomba ven! Nun instantiño
a amable primavera faise cinza
de vagos isotopos placentarios,
de letales surrisas derretidas
baixo un arco de átomos triunfaes.
A bomba ¡bong! A bomba co seu bombo
de setas e volutas abombadas,
axiña ven, vela ahí ven, bon amigo.
Estános ben! ¡Está ben! Está bon!
¡¡Bong!!
Un pobo vivindo na anarquía
dende fai mi anos.
Antre embargos,
vilanías,
benzoarios,
herdanzas,
repartos.
Despoxado polos señores.
Abarreirado nas montañas,
polo océano.
Pendurado polo sexo e a intuición
á porta da Historia
sin decidirse a entrar nela.
Chuchado polo desespero,
sin berralo.
Mixturado cxa leña,
a palla, o gando.
En loita co vento e as choivas,
o penedo e a mar.
Un inmenso corpo, este pobo,
en parrafeo permanente cas pantasmas familiares.
Calmo.
Desarraizándose.
Resistindo as contrariedades,
o falso testemuño,
a derrota.
Vendo medrar as súas fatalidades.
Os coutamentos.
As cautividades.
Un pobo, o noso,
vivindo en sí mesmo.
Esmagado cen veces en mil anos
e dondamente afirmándose
na propia terra e lonxe de esa terra.
Noutras terras.
