Entrou a mañá no meu pobo
tan limpa, tan redonda e pura
como unha mazá
sobre o espello.
Hoxe, a miña rúa está aberta.
¿Xogan os anxos
nas cornisas das casas?
Ela foi a primeira que pasou
cos seus ledos cadrís:
dous cachos de luz combados abalábanse
sobre un negro tenro.
As ventás, despertas,
ollábana caladas, ditosas.
Dúas raparigas loiras páranse,
unha no sol, outra na sombra.
Ouro tenro dos seus brazos,
prata donda dos seus ombros.
Agora, un obreiro pasa
cun espello enriba da súa cabeza.
Il non sabe que se vai levando
o ceo e unhas nubes brancas.
Alónxase, alónxase...
E pola pulida prata
esbaran a luz i a sombra.
Torbeliño brillante, veloz...
un neno en bicicleta.
A rúa remata lonxe,
coma se fose o mar.
O neno pérdese.
Luís Pimentel en Sombra do Aire na Herba
No hay comentarios:
Publicar un comentario