Celso Emilio Ferreiro: Tempo de chorar

Hei de chorar sin bágoas duro pranto
polas pombas de luz aferolladas,
polo esprito vencido baixo a noite
da libertá prostituida.
As espadas penduran silandeiras
coma unha chuvia fría diante dos ollos
e teño que chorar na sombra fuxidía
diste pútrido vento
que arromba lealtá e pon cadeas
no corazón dos homes xenerosos.

Pois que somente os ollos me deixaron
para chorar por iles longos ríos,
hei navegar periplos, descubertas
por tempos que han de vir cheos de escumas
por onde o día nasce,
alí onde xermola o mundo novo.
Pois que o que chora vive, iremos indo;
indo, chorando, andando,
salvaxe voz que ha de trocarse en ira,
en coitelo de berros i alboradas
para rubir ao cumio dos aldraxes.

E pois que cada tempo ten seu tempo,
iste é o tempo de chorar.

Celso Emilio Ferreiro en Longa noite de pedra