25 ene 2022

Aquilino Iglesia Alvariño: "Cando esperar..."

 1 Cando esperare é ser onda de río

    que corre, e bule, e vai, e pasa e ruxe,

    e, de pedriña en pedra, á tentas fuxe

    e se desvive, ó cabo, fío á fío.


5  Cando esperare é ser, nun travesío,

    roda vella que xa come a ferruxe,

    sen treitoira nin eixe que a arrenpuxe,

    ó vento, ó sol, á chuva, á neve, o frio.

 

    Cando esperare é ser són de goteira

10 nunha casa sin lume, desgonzada,

    e herbas tristes salindo da fumeira.

 

    Cando esperare é ser aire queimada,

    ala que se quebróu, terra valeira,

    muíño que non moi, auga pasada...

                En Lanza de soledá (1961)

24 ene 2022

Celso Emilio Ferreiro: "Poema nuclear"

 

¡Que ben, que a bomba ven co seu rebombio!

A bomba, ¡bong!, a bomba, bon amigo.

A bomba con aramios, con formigas,

con fornos pra asar meniños loiros.

A bomba ten lombrices, bombardinos,

vermes de luz, bombillas fluorescentes,

peixes de chumbo, vómitos, anémonas,

estrelas de plutonio plutocrático,

esterco de cobalto hidroxenado,

martelos ferraduras, matarratos.

 

A bomba, bong. A bomba, bon amigo.

Con átomos que estoupan en cadeia

e creban as cadeias que nos atan.

 

Os outos edificios.

Os outos funcionarios.

Os outos fiñanceiros.

Os outos ideais.

¡Todo será borralla radioaitiva!

 

as estúpidas nais que pairen fillos

polvo serán, mais polvo namorado.

 

Os estúpidos pais, as prostitutas,

as grandes damas da beneficencia,

magnates e mangantes, grandes cruces,

altezas, excelencias, eminencias,

cabaleiros cubertos, descubertos,

nada serán meu ben, si a bomba ven,

nada o amor, e nada a morte morta

con bendiciós e plenas indulxencias.

 

¡Qué ben, que a bomba ven! Nun instantiño

a amable primavera faise cinza

de vagos isotopos placentarios,

de letales surrisas derretidas

baixo un arco de átomos triunfaes.

 

A bomba ¡bong! A bomba co seu bombo

de setas e volutas abombadas,

axiña ven, vela ahí ven, bon amigo.

Estános ben! ¡Está ben! Está bon!

 

¡¡Bong!!

Luís Seoane, "As ratas"

Na Galiza, ise vello pobo,
carballo carcomido de raios e bestigos,
loita, dende fai séculos,
o home cas ratas.
Coma nos castelos abandonados,
onde xa caíron traves e brasós,
escóitanse queixumes de gonzos ferruxentos.
Desde fai séculos loitan en Galiza
os homes cas ratas.
Vencendo sempre as ratas.

Ate que toda ela fique,
coma ises castelos roiñentos
e os mosteiros sin altares
nin lembranzas de ritos,
sendo soio rondada de morcegos
e pantasmas.
Coberta de edra, de label.
Morándoa soio as ratas.
Soamente as ratas.

Luís Seoane: "Celsa R. I aforcouse en xullo do 74"

Celsa R. I. pendurouse dunha viga.
Aforcouse nun alpendre.
Profesión: pescantina. Estado: viuda.
Ós coarenta e cinco anos xa era vella.

Cómo brúa a mar.
Qué negra noite, Celsa R. I.
O vento bate a porta abeerta do alpendre
e abana paseniñamente teu corpo.
Renxe a viga.

Cando nena, o pai mariñeiro
contáballe a Celsa R. I. dunha onda roxa
no mar, cun anxo sentado enriba.
Tamén da estadea azul cun pano branco
perpetuamente ergueita na mesma rocha
que enfeitizaba ós mariñeiros.
O pai de Celsa R. I. falaba de encantamentos.
Non falaba da súa vida.
Tampouco o fixera o seu home. Afogado,
naufragou nun barco de pesca.
¿Que se ten de falar da vida dun mariñeiro?
Celsa R. I. vivía nunha aldea de vellos e nenos.
Illada, soia, medoñenta.
Tampouco tiña nada que falar de sí.
¿A quen lle podía importar Celsa R. I.
nunha terra maldita, de xentes emigradas,
rillada polos usureiros,
apremeda dende lonxe polos burócratas?

Celsa R.I. traballadora no peirao,
aforcouse.
Non a levou nengún anxo da terra.
Non a enfeitizou nengunha estadea azul.

Como brúa a mar...
Qué negra noite, Celsa R.I.
O vento bate a porta aberta do alpendre
e abana paseniñamente teu corpo.
Renxe a viga.

Luís Seoane, "Noso pobo"

 

Un pobo vivindo na anarquía

dende fai mi anos.

Antre embargos,

vilanías,

benzoarios,

herdanzas,

repartos.

Despoxado polos señores.

Abarreirado nas montañas,

polo océano.

Pendurado polo sexo e a intuición

á porta da Historia

sin decidirse a entrar nela.

Chuchado polo desespero,

sin berralo.

Mixturado cxa leña,

a palla, o gando.

En loita co vento e as choivas,

o penedo e a mar.

Un inmenso corpo, este pobo,

en parrafeo permanente cas pantasmas familiares.

Calmo.

Desarraizándose.

Resistindo as contrariedades,

o falso testemuño,

a derrota.

Vendo medrar as súas fatalidades.

Os coutamentos.

As cautividades.

Un pobo, o noso,

vivindo en sí mesmo.

Esmagado cen veces en mil anos

e dondamente afirmándose

na propia terra e lonxe de esa terra.

Noutras terras.