Na enfermidade tan gastada das urxencias...
cambio de rexistro e asisto
-abraiada e esplendidamente absorta -
a esta vosa visita ós restos.
Que vísceras aínda quentes non lembran
acenos das vosas vidas,
que pistas atrasadas na memoria.
Acóchome tralas túas penas:
-Deixa madura-la soberbia.
Asisto asombrada ó teu desexo e
cedería o meu puñal pola túa furia.
En Tigres coma cabalos (1990)
Á TARDE CUN CAN E UN LIBRO
Á tarde, cun can e un livro
entreaberto
sento-me nun banco do xardin
e deteño-me a contemplar o transcorrer da vida.
Por oriente pasa unha anada de paxaros
que non identifico.
Hai unha luz desigual tapizando a paisaxe,
hai unha luz fráxil e cautelosa
de inverno.
O corazón escoite e, ás veces, insinua unha pregunta.
Hai un manto de calma abafando alaridos,
ocultando rostros desolados.
A vida é isto? Esta dor que avanza, perniciosa,
por canles subterráneas?
esta
mediocridade?
Á tarde, contemplo a falsa calma e agardo o delírio
mentres o can, o livro, a anada de paxaros,
un eco de tronada mui ao lonxe...
En De amor e desamor, 1984 (obra colectiva)
CELTA APOCALIPSE
Algún día
o lume irá casa a casa do home.
Non se lle dará tregua ao nemigo.
Os corpos incendiados do bosque
rolarán ata as portas da cidade,
siatiarana,
e a cidade terá morte lenta, por sede e dor de corazón.
As aves cumprirán tódolos agoiros:
levarán no peteiro os teus ollos, por exemplo.
A noite atreverase a falar
e ogallá eu está moi lonxe para entón.
As feras do zoo e do circo
cometerán crimes que vós inventáchedes,
pero farano sen hipocresía.
A nai balea devolverá aos náufragos
e nin Jonás terá un lugar no alento para contalo.
O camelo pasará polo ollo da agulla
e o reino dos ceos estalará
e será o fin.
Agardo que Deus cumpra a súa palabra
e sexa inmisericorde,
cando o lume chegue á casa do home.
En Mohicania (1986)
EDINBURGH EDINBURGH
O tren fura paisaxes coma un piollo
nos cabelos escuros
de Escocia escurecida
mentres veñen as mans
do abrente alleo
abrindo as portas daquel día de setembro
cruzando o Mar do Norde cara ás illas
chegando a un Edinburgh en sombra estraña
baixándome do tren coa mente aberta
¿Onde se deita a noite en Edinburgh?
¿á esquerda do castelo de carbón diamante
cun sol negro?
Catro teenagers punks
xaspeaban mil cores metalizadas
co meu ollo animal cravado neles
"No future Anarchy & destroy me"
because I love them since they're like you
dura pedra escocesa que me garda
da hipnose contaxiosa das Highlands
empapando a alma en frío
cervexa calvinista whisky ateo
Cruel máxica dura
especto dos meus soños agresivos
volverei por ser teu
na túa pel e na escuma do desexo.
(Poemas, 1981/1991)
