Inverno
Chove, chove na casa do
pobre
e no meu corazón tamén chove.
Dor da mau encallecida,
dor da
xente aterecida
de frío polos camiños.
Dor dos vellos e meniños.
Dor
dos homes desherdados
e dos que están aldraxados.
Mágoa da ferida
allea.
Dor dos que están na cadea,
dos que sofren a inxustiza
e viven
baixo a cobiza.
Mágoa e loito
por tanto pranto que escoito.
No meu
peito, sulagado,
soturno, fondo, calado,
un río de amor se
move.
Chove, chove na casa do pobre
e no meu corazón tamén
chove.
En Longa noite de pedra
No hay comentarios:
Publicar un comentario