Aquilino Iglesia Alvariño: Cando esperar

Cando esperar...

Cando esperare é ser onda de río

que corre, e bule, e vai, e pasa e ruxe,

e, de pedriña en pedra, á tentas fuxe

e se desvive, ó cabo, fío á fío.

Cando esperare é ser, nun travesío,

roda vella que xa come a ferruxe,

sen treitoira nin eixe que a arrenpuxe,

ó vento, ó sol, á chuva, á neve, o frio.

Cando esperare é ser són de goteira

nunha casa sin lume, desgonzada,

e herbas tristes salindo da fumeira.

Cando esperare é ser aire queimada,

ala que se quebróu, terra valeira,

muíño que non moi, agua pasada...

 Lanza de soledá,1961