Vago xirón de brétema, atavío
soberbio de irta xesta, reidora,
fulgurante doíña de rocío
(pazo do sol e lágrima da aurora).
Raiola de lunar que bica o río,
flor mareliña que entre espiñas chora,
ou das redes de araña un tenue fío,
toda humilde beleza me namora.
É un vermiño de luz o amigo caro
do meu nume saudoso... Antes reparo
na nudez adorable dunha estrela
que nas rosas dos vales, que sorríen,
que nos mantos dos pinos que se engríen
que nas blondas do mar, que se rebela.
A. Noriega Varela, en Do ermo.
No hay comentarios:
Publicar un comentario