Rosalía de Castro: Nasín cando as prantas nasen

Nasín cando as prantas nasen, no mes das flores nasín, nunha alborada mainiña, nunha alborada de abril. Por eso me chaman Rosa, mais a do triste sorrir, con espiñas para todos, sin ningunha para ti. Desque te queixen, ingrato, todo acabou para min, que eras ti para min todo, miña groria e meu vivir. ¿De que pois te queixas, Mauro? ¿De que pois te queixas, di, cando sabes que morrera por te contemplar felís? Duro cravo me encravaches con ese teu maldesir, con ese teu pedir tolo que non sei que quer de min, pois dinche canto dar puden avariciosa de ti. O meu corasón che mando cunha chave para o abrir, nin eu teño máis que darche, nin ti máis que me pedir.
en Cantares gallegos