Rosalía de Castro: Cantan os gatos para o día

Poema Rosalia de Castro do libro Cantares Gallegos

Cantan os galos pra o día;
	érguete, meu bená e vaite.
	-¿Como me hei de ir, queridiña;
	como me hei de ir e deixarte?

	-Deses teus olliños negros
	como doas relumbrantes,
	hastra as nosas maus unidas
	as bágoas ardentes caen.
	¿Como me hei de ir si te quero?
	¿Como me hei de ir e deixarte,
	si ca lengua me desbotas
	e co corazón me atraes?
	Nun corruncho do ten leito
	cariñosa me abrigaches;
	co teu manso caloriño
	os fríos pés me quentastes;
	e de aquí xuritos miramos
	por antre o verde ramaxe
	cal iba correndo a lúa
	por enriba dos pinares.
	¿Como queres que te deixe?
	¿Como que de ti me aparte,
	si máis que a mel eres dulce
	e máis que as froles soave?

	-Meiguiño, meiguiño meigo,
	meigo que me namoraste,
	vaite de onda min, meiguiño,
	antes que o sol se levante.

	-Aínda dorme, queridiña,
	antre as ondiñas do mare,
	dorme por que me acariñes
	e por que amante me chames,
	que solo onda ti, meniña,
	podo contento folgare.

	-Xa cantan os paxariños,
	érguete, meu ben, que é tarde.

	-Deixa que canten, Marica;
	Marica, deixa que canten...
	Si ti sintes que me vaia,
	eu relouco por quedarme.

	-Conmigo, meu queridiño,
	mitá da noite pasaches.

	-Mais en tanto ti dormías,
	contenteime con mirarte,
	que así, sorrindo entre soños,
	coidaba que eras un ánxel,
	e non con tanta pureza
	ó pé dun ánxel velase.

	-Así te quero, meu ben,
	como un santo dos altares;
	mais fuxe..., que o sol dourado
	por riba dos montes saie.

	-Irei, mais dáme un biquiño
	antes que de ti me aparte,
	que eses labiños de rosa
	inda non sei como saben.

	-Con mil amores cho dera,
	mais teño que confesarme,
	e moita vergonza fora
	ter un pecado tan grande.

	-Pois confésate, Marica,
	que cando casar nos casen,
	non che han de valer, meniña,
	nin confesores nin frades.
	¡Adios, cariña de rosa!

-¡Raparigo, Dios te garde!