Un tempo craro coma un illó de vidro.
Eu no meio de litoráis i avións platino
cidadán de correntes submariñas color morno.
A miña craraboia en brúxula silvestre:
un arbre polo Norde, Ourente feito
de moluscos, Sur de riveiras líquidas.
Eu, de noivado.
Nas mans arcos de vella,
vidreiras verde tenre e colgaduras finas.
Ni unha sombra nin faiados tímidos,
inocentes igoal a negros en domingo
o corazón no peito, risoños como esquíes.
Beilas ágoas lixeiras e sonos desprendidos
das cantigas máis novas. Sumando vals e faros.
Infuxível noivado estelar de cereixas,
amante de cristáis. Eu o teño.
Álvaro Cunqueiro en Poemas do sí e non.
No hay comentarios:
Publicar un comentario