Un pobo vivindo na anarquía
dende fai mi anos.
Antre embargos,
vilanías,
benzoarios,
herdanzas,
repartos.
Despoxado polos señores.
Abarreirado nas montañas,
polo océano.
Pendurado polo sexo e a intuición
á porta da Historia
sin decidirse a entrar nela.
Chuchado polo desespero,
sin berralo.
Mixturado cxa leña,
a palla, o gando.
En loita co vento e as choivas,
o penedo e a mar.
Un inmenso corpo, este pobo,
en parrafeo permanente cas pantasmas familiares.
Calmo.
Desarraizándose.
Resistindo as contrariedades,
o falso testemuño,
a derrota.
Vendo medrar as súas fatalidades.
Os coutamentos.
As cautividades.
Un pobo, o noso,
vivindo en sí mesmo.
Esmagado cen veces en mil anos
e dondamente afirmándose
na propia terra e lonxe de esa terra.
Noutras terras.
No hay comentarios:
Publicar un comentario