"Pra Alexandre Bóveda, asasinado"
Cando a pupila, derradeira imaxe,
refrexou, xa sen lume, aquil piñeiro
e ti ficaches, Bóveda, senlleiro
testemuña pra sempre diste aldraxe.
Cando che percutiu no peito a torta
ira descarregada por Hespaña,
coidaron os verdugos que fazaña
era deixar en ti a Galicia morta.
Pro esquenceron teu sangue sobre a terra,
ista esperanza que en nosoutros corre,
e non tolleron a verdá que berra.
Baixo a lívida luz que nos aterra,
sobre ista teima que xa nunca more
Galicia hase de erguer en pé de guerra.
Méndez Ferrín: Poesía enteira de Heriberto Bens (1980)
No hay comentarios:
Publicar un comentario