SILENZO
Cando o paxaro agáchase no niño,
o vento dorme, o río vai calado
e o esprito voa ó ceo, translevado,
en cobiza de luz e de aloumiño,
ergue o silenzo o cántico diviño:
¡A terra, o mar, o ámbito estrelado,
todo, señor, se move ó teu mandado,
que Ti es comenzo e fin, rumbo e camiño!
Voz sin soído, milagreira fala
que soio escoita o corazón que cala
abrasado en amor de enternidade,
é a espresión das aladas xerarquías
tecida en silandeiras melodías
ante o solio da Eterna Maxestade.
No hay comentarios:
Publicar un comentario